Topografische kaart 1:5.000. Gemaakt van twee hoge vluchten (analoge vlucht 1:18.000 en digitale vlucht GSD 35 cm/pixel). Referentiesysteem ITRF93, Elipsoide WGS84, REGCAN95 Geodetische Netwerk (versie 2001), UTM Husso 28 projectiesysteem en hoogtes verwijzend naar de gemiddelde zeespiegel bepaald op elk eiland. Opslag formaat: DGN v8, SHP. De serie presenteert de traditionele inhoud van topografische cartografie. Fysieke geografie:reliëf, hydrografie en landgebruik. Menselijke geografie: bevolkingscentra en constructies, natuurlijke hulpbronnen en industrie, communicatieroutes, administratieve afdelingen en geodetische ondersteuning. Toponymie en etikettering.

Datums: Hoge vlucht (084, 1:18.000 en GSD 35 cm/pixel). 14/11/2007 tot en met 19/01/2008

Nederland is het enige land met een speciale dienst voor de waterstaatskartografie. Dit komt door de unieke structuur van het Nederlandse landschap. Het feit dat circa de helft van ons land beneden de zeespiegel ligt vraagt speciale beheersmaatregelen. De waterstaatskartografie draagt hiertoe bij met kaarten die een inventarisatie geven van de waterstaatkundige infrastructuur van het land. Vanaf circa 1850 begon men met een systematische kartering van Nederland. De eerste editie van de Waterstaatskaart van Nederland 1:50.000 verscheen vanaf 1865 (Ormeling & Kraak, 1993, p.229). Er zijn in principe vijf edities verschenen van de waterstaatskaart. Het aantal edities verschilt echter nogal per kaartblad. Van sommige kaartbladen zijn maar vier edities verschenen, van andere kaartbladen zes of zelfs zeven. Bovendien komt het voor dat er van bepaalde kaartbladen al drie edities waren, terwijl van andere kaartbladen de tweede editie nog uit moest komen. Ook is de bladindeling, op basis van de Topografische Dienst, meerdere malen gewijzigd. Bij de beschrijving van de vijf edities is het afzonderlijke kaartblad het uitgangspunt geweest. Dat houdt in dat kaarten uit hetzelfde jaar in verschillende edities voor kunnen komen.

Deze kaart laat zien waar drinkwater gewonnen wordt en welke beschermingscategorieën van toepassing zijn op omliggende gebieden. Tegelijkertijd is op grove schaal zichtbaar waar tot op welke diepte zoet grondwater aanwezig is. Het ligt in de verwachting dat door de voorspelde klimaatverandering en toekomstige stijging van de zeespiegel, verzilting van het grondwater zal toenemen en de beschikbaarheid van zoet grond- en oppervlaktewater zal afnemen. Dit heeft bijvoorbeeld als risico dat landbouwgrond en natuurgebieden onherstelbaar beschadigd raken. De bronhouder van de kaart is Deltares (DANK008a).

De beschikbaarheid van zoet grond- en oppervlaktewater is van belang voor landbouw, industrie, drinkwater en natuur. Verzilting van het grond- en oppervlaktewater vindt plaats in het kustgebied van Nederland door indringing van zeewater via de grote rivieren en zoute kwel (het omhoog stromen van zout grondwater naar het oppervlak). Het ligt in de verwachting dat door de voorspelde klimaatverandering en toekomstige stijging van de zeespiegel, de zoute kwel en de zoutindringing vanuit de zee zal toenemen en de beschikbaarheid van zoet grond- en oppervlaktewater zal afnemen. Deze factsheet behandelt de beschikbaarheid van zoet grondwater.

Grondwater De huidige beschikbaarheid van zoet grondwater in het Nederlandse kustgebied is beperkt door het ondiep voorkomen van zout grondwater. Dit zoute grondwater is ‘oud’ zeewater dat tijdens de Holocene overstromingen van de zee de ondergrond is ingetrokken. Sinds het aanleggen van polders door de mens stroomt dit zoute grondwater weer richting het oppervlak (zoute kwel). Door genoemde processen is de ruimtelijke variatie van het voorkomen van zoet grondwater groot. In de zuidwestelijke delta, en de noordelijke kustgebieden zit het zoute grondwater zeer ondiep (< 5 m-mv) terwijl in west-Nederland het zoute grondwater tussen 25 en 50 m-mv wordt aangetroffen. Onder de duinen worden dikke zoetwaterbellen aangetroffen (tot 100 m) die voor drinkwater worden gebruikt. Onder hoger gelegen zandige kreekruggen komen zoetwaterbellen van 5 tot 25 m dikte waaruit door de landbouw voor beregening wordt onttrokken. De kaart met het grensvlak van 1000 mg/l chloride geeft op landelijks schaal aan tot op welke diepte zoet grondwater wordt aangetroffen en geeft dus een goede indicatie waar zoet grondwater beschikbaar is. De kaart is gebaseerd op een groot aantal metingen maar de ruimtelijke variatie is zo groot dat de kaart niet geschikt is voor gebruik op lokale schaal.

Het zoet-brak grondwater grensvlak varieert niet veel in de tijd omdat stromingsprocessen in de ondergrond langzaam gaan. Echter, bij het onttrekken van zoet grondwater in kustgebieden kan bij een te groot onttrekkingsdebiet in korte tijd dieper zout grondwater worden aangetrokken. Dit proces heet zoutwater opkegeling en beperkt de zoetwaterbeschikbaarheid. Onderstaande figuur laat zien dat verzilting van onttrekkingsputten een serieus probleem is.

Definities:

Chloride is een conservatieve stof die relatief veel bemeten is t.o.v. andere stoffen en is de dominante representant voor het zoutgehalte van water. Definities van zoet, brak en zout water zijn daarom gebaseerd op chloride concentratie.

Klasse: Chloride concentratie (mg Cl /l) Zoet: < 1000 Brak: 1000 – 3000 Zout: > 3000

De geologische overzichtskaart (GÜK200) geeft gedetailleerde informatie over de stratigrafie, petrografie en genesis van de gepresenteerde geologische eenheden. De herziene GÜK200 toont oppervlaktegeologie op het vasteland in maximaal twee overlays. De laagvermogen vloer is niet vertegenwoordigd. In het mariene gebied wordt alleen de petrografie van de recente zeebodem, die de top 20 cm van de zeebodem bedekt, afgebeeld. In lijn met de originele GÜK200 kaartbladen wordt de zeebodem stratigraphisch behandeld als een recente zeebodem. Het hele kaartgebied wordt gedomineerd door quaternaire formaties, waarbij onderscheid wordt gemaakt tussen pleistoceen en holoceenafzettingen. De pleistoceen afzettingen worden gedomineerd door de ijsafzettingen van de Elster, Saale en Vistula koude perioden, met glaciale bassin dimenten, leem van de basismoraines en glazifluviatils, fluviatiele en eolische afzettingen. Na het einde van de kers, het Holoceen met stijgende zeespiegel domineert de verschillende mariene facies, sedimenten van het overgangsgebied land/zee en op land voornamelijk de lage en hoge moerassen. Opgravingen van oudere geologische eenheden zijn gebonden aan de dynamiek van de Zechstein zouten in de ondergrondse en slechts af en toe verschijnen in het kaartgebied, zoals de bekende rode Buntsandstein kliffen van Helgoland.

"Wat ziet u? Deze kaart geeft de oppervlakte van de dwarsdoorsnede tussen een locatie en de zee weer in m² (in een buffer van 1km vanaf de zee). Naarmate de oppervlakte van de dwarsdoorsnede toeneemt zal de duin bijdragen aan de bescherming van de kust tegen overstromingen.

Wat is de waarde? Duinen, samen met stranden en slikken en schorren, vormen een natuurlijke bescherming tegen stormvloeden en overstromingen vanuit de zee. Door de opwarming van het klimaat zullen meer hevige stormen voorkomen en zal het belang van deze duinen nog toenemen voor bescherming van het achterland.